«На ніцях белай павуціны прывозяць восень павучкі. Яе красёнцы, чаўначкі ў моры лесу мільгатнулі і лісце ў багру апранулі» — гэта восень Якуба Коласа ў паэме «Новая зямля». Менавіта такая трапіла ў наш фотааб’ектыў. 

І з кожнай лісцевай галоўкі глядзіць твар восені-свякроўкі. Павее ветрык — шурхнуць травы:няма ў ім ласкі, ні забавы…

Не — то не шолах каласочкаў, не смех блакітных васілёчкаў у межах росных збажыны; не — то не музыка вясны, а ціхі жаль і нараканне, з жыццём і з сонцам развітанне…

Шыбуюць гусі ў край далёкі і жураўлі ў той самы край. — Бывай жа, лецейка, бывай! Бывайце, родныя валокі!

Фота Паўла Рэбко

Если вы дочитали эту статью, нажмите пальчик.
Давайте обсудим эту статью в нашем Ранак-Чате